Wedstrijdverslag: Veronique vs Tong Po
Een les in karakter, sportiviteit en klasse op het Rings Gala
Op zaterdagavond 3 mei 2025 was het zover: onze Veronique van Yamato Gym stapte na een jaar weer de ring in tijdens het Rings Gala. Een goed gevulde Emergohal in Amstelveen vormde het strijdtoneel van een avond vol spanning, techniek en emotie. Deze gala’s combineren strakke organisatie met een toegankelijke, warme sfeer. En hoewel het woord ‘gala’ misschien doet denken aan een avond in smoking of galajurk, is het vooral een plek waar vrienden, familie en teamgenoten samenkomen om hun vechter aan te moedigen.
En dat deden ze.
Want toen Veronique onder luid applaus de ‘catwalk’ betrad, werd ze gesteund door zeker vijftig supporters, waaronder haar broers, ouders en zelfs haar oma. Allemaal aanwezig om hun 19-jarige dochter, zus en kleindochter een hart onder de riem te steken. Buiten de ring is Veronique student psychologie aan de Universiteit van Amsterdam – in de ring laat ze een ander gezicht zien: scherp getraind en altijd respectvol.
Haar tegenstander kwam uit de stal van een sportschool met een sterke reputatie, een school waar ook best wat kampioenen zich klaarstomen voor allerlei titelgevechten. Met zo’n vijftien partijen op haar naam – grotendeels jeugdwedstrijden – had zij op papier meer ervaring.
Het eerste rode vlaggetje verscheen al bij de eerste weging. De vechtster bleek 600 gram te zwaar. Op zichzelf is dat voor ons helemaal geen halszaak – 600 gram maakt geen wereld van verschil in de ring. Maar het is wél een duidelijke afspraak binnen de sport, en afspraken zijn er niet voor niets. Volgens de Rings geldt bij een overschrijding van 400 gram al een officieel minpunt. Gewichtsklassen zijn geen vrijblijvende richtlijn, maar een fundamenteel onderdeel van eerlijke competitie. Veronique, zoals altijd, was strak op gewicht. Gewoon zoals het hoort – omdat sport begint bij respect voor de regels.
Achter de schermen voelde ze gezonde wedstrijdspanning. De warming-up was niet alleen fysiek, maar ook mentaal gericht: zelfvertrouwen opbouwen, de focus vinden. De technieken zaten er goed in, al gaf ze zelf aan nog nét niet in haar vertrouwde flow te zitten….
En toen, vlak voor de opkomst, achter de coulissen, oog in oog met haar tegenstander, ontvouwde zich een tafereel dat eerder thuishoort in een goedkope martial arts B-film dan bij een sportgala. Daar stond ze: de vechtster – of moeten we gelet op haar gedag zeggen ‘Tong Po in vrouwelijke vorm’ – woest kijkend, briesend alsof ze een hoofdrol speelde. Ze haalde letterlijk opzichtig haar neus op, snoof luid en keek Veronique aan met een blik die bijna karikaturaal was – onder begeleiding en coaching van haar clubgenote. Het was duidelijk: ze probeerde te intimideren. De titel ‘kampioen moeilijk kijken’ was in elk geval onbetwist aan haar gegund. Maar dit is geen Hollywoodfilm. In werkelijkheid maakt zo’n vertoning maar één indruk: die van nul sportiviteit.
In contrast kwam Veronique met opgeheven hoofd, gesteund door haar team en een publiek vol respectvolle aanmoedigingen. Zo hoort sport eruit te zien.
De wedstrijd zelf? Veronique kwam niet helemaal in haar spel – begrijpelijk, na een jaar zonder partijen. Toch vocht ze met beheersing en respect. Haar tegenstander: afwachtend, met af en toe een voorwaartse trap, op zoek naar de clinch en vooral conditioneel ogenschijnlijk compleet leeg aan het einde van de wedstrijd. Het geacteerde gebries van eerder had plaatsgemaakt voor gehijg. De gastank was leeg. Veronique had nog wel wat rondjes kunnen en willen draaien. Maar het was helaas alweer voorij.
Wanneer sportiviteit verdwijnt
En toen volgde de uitslag: onbeslist. Mogelijk controversieel, zeker – wij hadden ook net zo goed kunnen verliezen. Veronique droeg het met waardigheid. Maar wat daarna gebeurde was ronduit pijnlijk:
De tegenstander verliet samen met haar begeleiders de ring – met demonstratieve armgebaren, hoofdschuddend, diep beledigd en naar eigen zeggen ‘zwaar gepikt’. Alsof de jury haar persoonlijk iets vreselijks had aangedaan. En alsof dat nog niet genoeg was, snelde één van haar begeleiders – degene die eerder al meebriesend en snuivend het toneel vulde – direct op de jurytafel af om verhaal te halen. De dramatiek spatte ervan af, maar het getuigde van weinig meer dan een opgeblazen ego.
Zelfs in de kleedkamer ging het door. Daar werden door de begeleiders nog complotachtige theorieën rondgestrooid: ze zouden bestolen zijn, de winst was hen afgepakt. In plaats van even in de spiegel te kijken, werd naar iedereen behalve zichzelf gewezen. Misschien, als de oergevoelens wat zijn gezakt, ontstaat er ruimte voor bezinning. Misschien komt er dan wat zelfinzicht. Misschien wordt dan erkend dat hun atleet gewoon niet bracht wat er misschien wél in zit – of in ieder geval: dat ze het deze avond simpelweg niet liet zien. En dat is niet erg – dat hoort bij topsport. Het vraagt alleen moed om dat onder ogen te zien.
In het kickboksen is het simpel: wil je het zekere voor het onzekere, dan moet je reglementair voortijdig winnen. Lukt dat niet, dan leg je het lot in handen van de jury. En zeker bij een N-klasse partij ligt winnen en verliezen vaak dicht bij elkaar. Een onbesliste uitslag betekent niet dat er niks gebeurde – het kan bijvoorbeeld zijn dat Rood ronde 1 wint, ronde 2 gelijk is en ronde 3 naar Blauw gaat. Of dat jury 1 Rood als winnaar aanwijst, jury 2 voor Blauw kiest, en jury 3 het onbeslist houdt. Het kan verkeren!
Natuurlijk, juryleden zijn ook mensen en fouten kunnen gebeuren. Maar kom op: bij een Rings Gala word je niet bestolen van je winst. Daar wordt beoordeeld zonder aanziens des persoons, door bekwame juryleden die weten wat ze zien. Zoals Henny Huisman het ooit kernachtig zei: “Wie niet tegen zijn verlies kan, is maar zielig hoor.”.
Want kickboksen is meer dan trappen en stoten. Het is ook omgaan met teleurstelling. En bovenal: omgaan met elkaar. De mooiste momenten in deze sport zijn vaak niet de keiharde knock-outs, maar juist de sportieve gebaren achteraf. Het bedanken van je tegenstander. Even samen terugblikken. Een simpel “gaat het goed met je?” – dat is waar sportiviteit in schuilt.
Het Nederlandse wedstrijdkickboksen is groot geworden door jarenlange concurrentiestrijd tussen grote, kleine en piepkleine gyms zoals de onze. Dat was fel, scherp en soms keihard – en dat is goed. Maar binnen de vechtsport hoort ook een andere kant: zachtmoedig kunnen zijn. Iets kunnen inhouden. Even luisteren. Empathie is in deze sport geen zwakte, maar een teken van kracht en controle. Het is simpelweg onderdeel van de etiquette. En dat is winst – voor iedereen die de sport een warm hart toedraagt.
Wij zijn trots op Veronique. Op haar prestatie, zeker – maar vooral op wie zij is als mens. Loyaal, respectvol, leergierig en sportief tot in haar vezels. Zo iemand wil je in je gym, in je hoek, en in je leven. Veronique deed dat zoals we haar kennen: als een echte sportvrouw. Een lief mens. Ze kickbokst niet voor de show, maar voor haar persoonlijke groei. En het gaat haar goed af.
En wie weet…
In 2026, als Yamato Gym vijfentwintig jaar bestaat in Weesp, wordt er gesproken over een speciaal Rings Gala in Weesp of Driemond. Een groots opgezet event waarin regionale atleten kunnen schitteren. En misschien – heel misschien – vormt dan een écht kampioenschap de hoofdpartij….Maar belangrijker nog: de mooiste titel die je kunt dragen is kampioen voor het leven!
Het kleine Yamato Gym blijft zich vooral voor de recreant inzetten: mannen, vrouwen en kinderen die heerlijk willen sporten. In een gemoedelijke sfeer, in een veilige omgeving en met leuke mensen. Tot snel op de club.
Stay Tuned!
Team Yamato Gym
Pampuslaan 153, 1382JN Weesp.
Sport, leef gezond, maak plezier en heb respect!
